طبقه بندی ضد آفتاب ها

با پیشرفت هایی که در زمینه پزشکی و همچنین علم به طور کلی در قرن بیستم به وجود آمد، نشان داده شد که بخش UV نور به میزان قابل توجهی در آسیب پوست کمک می کند. مطالعات روی جوندگان آزمایشگاهی درک بیشتر افسردگی ناشی از UV، سرطان‌زایی، آسیب نوری و پیری نوری را امکان‌پذیر کرد (Gonzaga، 2009). حیوانات تحت تابش اشعه ماوراء بنفش حساسیت مفرط کمتری از خود نشان دادند و آنها نتوانستند ایمپلنت های عضو را رد کنند، بر خلاف کنترل هایی که تحت تابش قرار نگرفتند که نشان دهنده کاهش ظرفیت ایمنی حیوانات تحت تابش است (Schalka et al., 2014). دانشمندان همچنین مشاهده کردند که بروز ملانوم در جمعیت هایی که آفتاب گرفتن در آنها رایج است، بیشتر بود. مطالعات فشرده تر تایید کرد که کسانی که به طور معمول از کرم های ضد آفتاب استفاده می کردند به میزان بسیار کمتری آسیب پوستی داشتند (Soter, 1990). تحقیقات گسترده بیشتر علل سرطان‌های پوست را مشخص کرده‌اند و آژانس‌های سرطانی متعدد، اشعه‌های UV را به عنوان یکی از مهم‌ترین عوامل سرطان‌زای انسان شامل می‌شوند (El Ghissassi et al., 2009; Newton-Bishop et al., 2011). کمپین های آگاهی عمومی از آن زمان به پذیرش و استفاده بیشتر از کرم های ضد آفتاب منجر شده است. تلاش های اولیه برای تولید محصولات ضد UVA به طور خاص توسعه داده شد. اخیرا اکثر فرمولاسیون های ضد آفتاب حاوی عوامل ضد UVA و ضد UVB هستند (WHO، 2006).

 

2. طبقه بندی ضد آفتاب ها و مکانیسم محافظت از نور

به طور کلی، ضدآفتاب ها بر اساس روش مصرف به دو دسته موضعی یا سیستمیک طبقه بندی می شوند. ضد آفتاب های موضعی بیشتر به دو دسته تقسیم می شوند. مواد آلی و معدنی بر اساس مکانیسم حفاظتی آنها. کرم های ضد آفتاب غیر آلی گاهی اوقات به عنوان ضد آفتاب شناخته می شوند (Rigel, 2014).

 

2.1. ضد آفتاب های ارگانیک

اینها معمولاً ترکیبات معطر هستند که با یک گروه کربونیل مرتبط هستند. آنها به طور کلی بر اساس محدوده حفاظت به سه دسته طبقه بندی می شوند. ضد آفتاب های UVB (290-320nm) و UVA (320-400nm) و ضدآفتاب های وسیع الطیف که کل طیف (290-400nm) را پوشش می دهند (گابارد، 2009). نمونه‌هایی از ضدآفتاب‌های ارگانیک پوشش‌دهنده UVB شامل (PABA) و مشتقات آن padimate O. سالیسیلات‌ها شامل اکتیسالات و هموسالات، سینامات‌ها شامل اکتینوکسات و سینوکسات، اکتوکریلات، بنز سولیدون و دی بنزوئیل منتان‌ها است. فیلترهای UVA شامل بنزوفنون ها هستند. اکسی بنزون و سولیسوبنزون، آووبنزون و مرادیمات، متیل آنترانیلانات و اکامسوله. فیلترهای آلی طیف وسیعی که هم UVA و هم UVB را پوشش می‌دهند شامل بسوکتریزول، سیلاتیازول در میان سایرین هستند (توچیندا و همکاران، 2006، سرپونه و همکاران، 2007).کرم ضد آفتاب سان سیف

 

2.2. ضد آفتاب های غیر ارگانیک

اینها ذراتی هستند که پرتوهای فرابنفش را به محیط بازتاب می کنند. آنها به عنوان یک مانع فیزیکی برای فرورفتگی اشعه ماوراء بنفش و UV عمل می کنند. متداول ترین ضدآفتاب های ذرات معلق، دی اکسید تیتانیوم و اکسید روی هستند (Serpone et al., 2007, Dransfield, 2000). آنها طیف گسترده ای در نظر گرفته می شوند زیرا کل طیف فرابنفش را پوشش می دهند. ضدآفتابهای معدنی نیز به عنوان ضد آفتاب شناخته می شوند، اصطلاحی که از مکانیسم محافظت از نور آنها ابداع شده است (درانسفیلد، 2000).

 

2.3. ضد آفتاب های سیستمیک

اینها ضد آفتاب هایی هستند که جذب بدن می شوند و در پوست تجمع می یابند و در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت می کنند. نمونه های رایج در این دسته در شکل 2 نشان داده شده است (لاتا و همکاران، 2013). استفاده از ضد آفتاب های سیستمیک برای کارهای روزمره بسیار کم است، به همین دلیل تمرکز این مقاله بر ضد آفتاب های موضعی است زیرا این ضد آفتاب ها در بازار غالب هستند.

 

 

دانلود: دانلود تصویر با وضوح بالا (337 کیلوبایت)

دانلود: دانلود تصویر در اندازه واقعی

شکل 2. طبقه بندی کرم های ضد آفتاب. از لاتا و همکاران اقتباس شده است. (2013).

 

2.4. مکانیسم محافظت از نور

کرم های ضد آفتاب با جلوگیری و به حداقل رساندن اثرات مخرب اشعه ماوراء بنفش خورشید به دنبال قرار گرفتن در معرض نور خورشید عمل می کنند. ثابت شده است که ضدآفتاب ها تحمل پوست را در برابر اشعه ماوراء بنفش افزایش می دهند. آنها در درجه اول از طریق دو مکانیسم به شرح زیر کار می کنند. شکل 3 یک چشم انداز تصویری از مکانیسم های عمل بیان شده را نشان می دهد.

(آ)

پراکندگی و انعکاس انرژی UV از سطح پوست. بر پایه مواد معدنی (ضدآفتاب های معدنی عمدتاً از طریق این مکانیسم کار می کنند. آنها پوششی را ایجاد می کنند که مانع از نفوذ اشعه های خورشید از طریق پوست می شود (درانسفیلد، 2000).

 

(ب)

جذب انرژی UV با تبدیل آن به انرژی گرمایی و در نتیجه کاهش اثرات مضر آن و کاهش عمق نفوذ آن به پوست. ضد آفتاب های ارگانیک عمدتاً از طریق این مکانیسم عمل می کنند (درانسفیلد، 2000، لادمن و همکاران، 2005، مانایا و همکاران، 2013).